‘Ontwikkelen gebeurt buiten comfortzone’

Leuk, ik mocht weer een training op locatie verzorgen na de zoveelste lockdown. Eindelijk weer live aan de slag met echte mensen en echte interactie. Daar had ik enorm veel zin in! Na mijn voorbereiding, en met een hoofd vol tips en handvatten om een zaadje te planten bij deelnemers om aan de slag te gaan met gedragsverandering, vertrok ik naar het zuiden van het land. Op weg naar een gemixte groep medewerkers, van een organisatie met veelal uitvoerende medewerkers die werken in onregelmatige diensten.

Bij binnenkomst viel de setting al op: een grote, hoge, kale ruimte gevuld met tafels en stoelen en een beamer pontificaal in het midden. Alles wat je niet wilt als trainer. Want je wilt interactie, een open houding zien en een veilige omgeving creëren. Alhoewel in de briefing stond dat deelnemers zich vrijwillig hadden opgegeven voor de training, was de eerste indruk iets anders. Twaalf personen, waarvan één vrouw, schuifelden naar binnen. De mannen zaten letterlijk in een gesloten houding. Diep achter de tafel weggedoken, onderuit gezakt, benen wijd en de armen stijf over elkaar.

Normaliter kies ik voor een korte voorstelronde tijdens de inleiding van een training. Vaak is dat niet meer dan je naam, de rol binnen het bedrijf en of iemand er zin in heeft. De gedachte om het voorstelrondje anders te doen dan normaal schoot meteen door mijn hoofd. Hoe overwin ik deze weerstand? Hoe krijg ik aandacht om de te behandelen stof toch goed over te brengen? De winst moest daar liggen. Anders zou het ten koste gaan van de kwaliteit van de training. Ik besloot ter plekke om de ‘cowboy’ voorstel ronde te doen. Spannend, maar het is een effectieve manier om het ijs te breken en het plezier in de groep aan te wakkeren.

Ik startte met mijzelf voor te stellen op een kwetsbare manier. Namelijk door te vertellen dat ik zenuwachtig was, omdat het al even geleden was dat ik met een groep aan de slag mocht gaan. Dat ik daarom ook mijn draaiboek open geslagen voor me had liggen. Daarna nodigde ik de deelnemers uit om in een grote kring te gaan staan voor de cowboy voorstelronde. Doel: mensen laten lachen, enthousiast maken en zich op hun gemak te laten voelen. Het werkt als volgt: eerst zegt iedereen zijn naam. Vervolgens maakt iedereen een pistool met de handen en houdt deze met de denkbeeldige loop naar boven. Als eerste noem ik een naam. Op dat moment zakt die persoon door de knieën en de twee personen naast hem of haar ‘schieten elkaar neer’. Wie het eerst richt, schiet en BOEM zegt, schiet daarmee de ander ‘dood’. Deze persoon laat zich, uiteraard dramatisch, vallen en is af. Hilariteit! Degene die gevallen is, noemt vervolgens een andere naam. Na een paar keer oefenen ontstond er gelach en interactie. De oefening werd vol enthousiasme uitgevoerd.

Nadat iedereen weer plaats had genomen werd het resultaat zichtbaar.

Persoonlijke uitdagingen omtrent het werken in onregelmatige diensten werden gedeeld. Deelnemers gaven elkaar tips hoe je beter met deze uitdagingen om kan gaan. Het draaiboek van de training werd grotendeels behandeld en de training werd als prima beoordeeld. Het was even schakelen aan het begin van de training, maar soms moet je een keuze durven maken!

Moraal van het verhaal is dat je soms onverwachts moet afwijken van de gebaande paden. Dit ervaart iedereen weleens in het leven. En dat is soms spannend of eng. Maar het leren en ontwikkelen als mens gebeurt niet in de comfortzone, maar juist daarbuiten!